چرا موی انسان به اندازه سایر پستانداران نیست؟
توسط مهرانه راجعی ·
· ۰
تا به حال فکر کرده‌اید چرا بدن شما مانند سگ، گربه یا گوریل پر از مو نیست؟ انسان ها تنها پستاندارانی نیستند که موی کمی دارند. فیل‌ها، کرگدن‌ها و موش‌های کور نیز موهای بسیار کمی دارند. این موضوع برای برخی از پستانداران دریایی، مانند نهنگ‌ها و دلفین‌ها نیز صدق می‌کند.
دانشمندان معتقدند اولین پستانداران که در زمان دایناسورها زندگی می‌کردند، موهای زیادی داشتند. اما طی صدها میلیون سال، تعداد کمی از پستانداران، از جمله انسان‌ها، تکامل یافتند تا موهای کمتری داشته باشند. مزیت نداشتن پوششی پر از مو چیست؟
اینکه چرا انسان‌ها و تعداد کمی از پستانداران دیگر نسبتاً بی‌مو هستند، سؤال جالبی است. پاسخ این سؤال در این است که برخی ژن‌ها فعال هستند یا غیرفعال.
مزایای مو
مو و خز وظایف مهم زیادی دارند. آنها حیوانات را گرم نگه می‌دارند، از پوستشان در برابر نور خورشید و آسیب‌ها محافظت کرده و به آنها کمک می‌کنند در محیط اطراف خود استتار کنند.
این عضو حتی به حیوانات در حس‌کردن محیط کمک می‌کند. آیا تا به حال احساس کرده‌اید چیزی به شما نزدیک شده و باعث شده موهای بدنتان تکان بخورند؟ این موی انسان است که به او در تشخیص اشیای نزدیک کمک می‌کنند.
انسان‌ها در تمام بدن خود مو دارند، اما این موها معمولاً نسبت به خویشاوندان پرموی ما کم‌پشت‌تر و نازک‌تر هستند. یک استثنای قابل توجه، موهای روی سر است که احتمالاً برای محافظت از پوست سر در برابر نور خورشید وجود دارد.
در بزرگسالان، موهای ضخیم‌تر که زیر بازوها و نقاط خاص بدن رشد می‌کنند احتمالاً اصطکاک پوست را کاهش می‌دهند و با پراکنده‌کردن عرق، به خنک‌شدن آن کمک می‌کنند.
بنابراین، موی انسان می‌توانند بسیار مفید باشند و باید دلیل تکاملی مهمی وجود داشته باشد که باعث شده ما بیشتر موهای خود را از دست بدهیم.
چرا انسان ها موی خود را از دست دادند؟
داستان حدود 7 میلیون سال پیش آغاز می‌شود، زمانی که انسان‌ها و شامپانزه‌ها مسیرهای تکاملی متفاوتی را طی کردند. اگرچه دانشمندان نمی‌توانند به طور قطع بگویند چرا انسان‌ها کم‌موتر شدند، نظریه‌های محکمی وجود دارد که با تعریق مرتبط هستند.
انسان‌ها نسبت به شامپانزه‌ها و سایر پستانداران، غدد تعریق بسیار بیشتری دارند. تعریق شما را خنک نگه می‌دارد.
وقتی عرق از روی پوست شما تبخیر می‌شود، انرژی گرمایی از بدنتان خارج می‌شود. این سیستم خنک‌کننده احتمالاً برای اجداد اولیه انسان که در ساوانای داغ آفریقا زندگی می‌کردند بسیار حیاتی بوده است.
البته، بسیاری از پستانداران اکنون در آب‌وهوای گرم زندگی می‌کنند و بدنشان پوشیده از خز است. انسان‌های اولیه می‌توانستند با تعقیب طولانی‌مدت در گرما، این نوع حیوانات را شکار کنند؛ استراتژی ویژه‌ای که به نام شکار استقامتی شناخته می‌شود.
انسان‌ها نیازی نداشتند سریع‌تر از حیواناتی که شکار می‌کردند باشند. آنها فقط باید به تعقیب ادامه می‌دادند تا زمانی که شکارشان بیش از حد گرم و خسته شود تا نتواند فرار کند. توانایی تعریق زیاد، بدون پوشش ضخیم مو، این استقامت را ممکن می‌ساخت.
ژن‌هایی که پرمویی را کنترل می‌کنند
برای درک بهتر پرمویی در پستانداران، اخیراً تیمی تحقیقاتی اطلاعات ژنتیکی 62 پستاندار مختلف، از انسان گرفته تا آرمادیلو، سگ و سنجاب را مقایسه کرد. این تیم با مرتب‌کردن DNA این گونه‌های مختلف، موفق شد ژن‌هایی را که با حفظ یا ازدست‌دادن موی بدن مرتبط هستند، شناسایی کند.
در میان بسیاری از کشفیات، آنها متوجه شدند که انسان‌ها هنوز تمام ژن‌های لازم برای داشتن پوشش کامل مو را دارند، فقط این ژن‌ها خاموش یا غیرفعال شده‌اند.
در داستان «دیو و دلبر»، دیو پوشیده از خز ضخیم است که ممکن است کاملاً تخیلی به نظر برسد. اما در دنیای واقعی، برخی شرایط نادر می‌توانند باعث شوند افراد در تمام بدنشان موهای زیادی داشته باشند.
این وضعیت که به آن هیپرتریکوزیس گفته می‌شود، بسیار نادر است و به دلیل ظاهر افرادی که آن را دارند، «سندروم گرگینه» نامیده شده است.
در دهه 1500، مردی اسپانیایی به نام پتروس گونزالوس با هیپرتریکوزیس متولد شد. در کودکی او را مانند یک حیوان در قفسی آهنی به هنری دوم فرانسه هدیه دادند.
مدتی نگذشت که پادشاه فهمید پتروس مانند هر فرد دیگری است و می‌تواند آموزش ببیند. با گذشت زمان، او با یک بانو ازدواج کرد و الهام‌بخش داستان «دیو و دلبر» شد.
اگرچه احتمالاً هرگز با کسی که این ویژگی نادر را داشته باشد روبه‌رو نخواهید شد، این وضعیت نشان می‌دهد که ژن‌ها چگونه می‌توانند به تغییرات منحصر‌به‌فرد و شگفت‌انگیزی در رشد مو منجر شوند.
تصاویر نویسندگان دیدگاه از Gravatar گرفته می‌شود.