سرودی برای یک ناامیدی – نقد و بررسی بازی آنثم (ANTHEM)

بازی آنثم شاید طاقت فرساترین کاری بود که تا کنون انجام داده‌ام. حاضرم بارها و بارها بجای تیراندازی، غارت و انجام مراحل تکراری بازی، که کل این بازی را تشکیل می‌دهد، توالت‌های عمومی را تمیز کنم. در حقیقت حتی نمی‌شود اسمش را یک بازی گذاشت، یک خط مرزی است غیر قابل بازی با صفحات بارگذاری بی‌نهایت.

اخیرا “انگری جو” توئیتی کرد که تمام و کمال خصوصیات هر مرحله از بازی را به نمایش می‌گذارد. “صفحات بارگذاری بیشتر، زمانی بیشتر برای صفحات بارگذاری و بازی اصلی.” واقعا برای یک بازی در سال 2019 غیر قابل قبول است آنطور که می‌شود گفت که آنثم یک بازی خراب است.

گیم‌پلی بازی آنثم – بی‌روح و خشک

خیلی از مردم این بازی را با بازی “وار فریم” مقایسه می‌کنند ولی باید گفت: “وار فریم” حد‌‌اقل از یک گیم‌پلی فان برخوردار است که ذات تکراری مراحل بازی را جبران می‌کند که بازی آنثم از این قائله مستثناست. گیم‌پلی بازی کاملا خشک کاملا بی‌روح فوق‌العاده کند، به حدی کسل کننده است که بعد از چند ساعت بازی به آدم احساس سِر بودن دست می‌دهد.

بدون شک آنثم یکی از حوصله‌سربرترین بازی‌های تریپل اِی است که تاکنون بازی کردم. بین این بازی و بازی “فال اوت 76” که لااقل برای به سخره گرفتن بین دوستان جنبه فان داشت. فقط بگذارید یک سری شبهه را کنار بزنم که شما از شرکت EA خوشتان نمی‌آید پس از این بازی هم طبیعتا لذت نمی برید، شما می خواهید که این بازی بد باشد… من واقعا امید بسیاری به این بازی داشتم، احتمال زیاد میدادم واقعا از آن لذت ببرم. من به شخصه عاشق بازی‌های تیراندازی و غارت هستم مخصوصا از نوع آنلاینش و ایده اینکه چون از شرکت ای‌اِی متنفریم پس از این بازی هم متعاقبا متنفر هستیم مسخره به نظر می رسد.

یکی از بازی‌های مورد علاقه من بازی اِیپِکس لجندز هست که محصول همین شرکت ای اِی است. که برعکس بازی آنثم، دیزاین فوق‌العاده‌ای دارد، لذت بخش و عملی است و مسیری کاملا متفاوت از بازی آنثم در پیش گرفته است. بگذارید با انتقاد اول و اصلی خودم شروع کنم:

انتقاد اول: صفحات بارگذاری بازی

هیچ بازیی نمیتوان پیدا کرد که به این مقدار صفحه‌های بارگذاری داشته باشد! صفحات بارگذاری این بازی به حدی زیاد است که تنها دلیلش میتوان علاقه‌ی سازنده‌های آن به این صفحات بارگذاری باشد. هر صفحه حدود دو الی سه دقیقه وقت میبرد، که اگر فقط یک صفحه بارگذاری بود گمان نکنم مشکل خاصی پیش می‌آورد. ولی مشکل آنجاست که متوسط برای هر بار استارت بازی سه صفحه بارگذاری را پشت سر باید گذاشت تا به بازی اصلی رسید.

تازه اگر می‌خواهید وارد سوشال‌هاب بشوید آنجا هم باید از ماراتون صفحات بارگذاری بگذرید، وقتی میخواهید زره یا سلاح خود را عوض یا خریداری کنید هر کدام از اینها به صورت جدا برای خود صفحات بارگذاری دارند، تازه بعد از گذراندن اینها میرسیم به صفحه انتخاب ماموریت که خود آن جداگانه شامل صفحات بارگذاری است. بعد از گذراندن همه اینها  شما به بزرگترین لودینگ‌اسکرین بازی میرسید جایی که دیگر آماده‌اید که وارد بازی بشوید و شروع به تیر‌اندازی و غارت کنید.

تازه اگر وارد بازی شدید اگر به حد کافی خوش شانس باشید وارد یک مرحله در حال انجام می‌شوید، به این معنی که بازی به شما بیست ثانیه فرصت میدهد تا با سمت هم تیمی خود پرواز کنید که بیشتر اوقات امری محال است چرا که هم تیمی شما آن سوی نقشه قرار دارد تا بعد از بیست ثانیه شما را به آن سمت تلپورت کند، اینها همه مقدماتی برای بردن شما به یک لودینگ اسکرین دیگر است. که همین کار از بازی یک چیز ملال‌آور میسازد چون در هر صفحه بارگذاری به من فرصت فکر کردن درباره مضحک بودن این بازی می‌دهد، جایی که آدم به این فکر می‌افتد بجای وقت تلف کردن برود و بازی دیگری انجام دهد.

خب بعد از این همه صبر و گذراندن آن همه لودینگ‌اسکرین حد اقل انتظار این است که با یک بازی مواجه شویم که ارزش آن همه انتظار را دارد، خب راستش گیم‌پلی اصلی بازی در کل بد نیست، به اندازه قابل توجهی تنوع در قابلیت‌ها و مهارت‌ها وجود دارد که بیشتر آنها تا حدی فقط آمار و نوع ضربه زدن را بالا می برد که سیستم بدی نیست چیزی نیست که انگشت اشاره را برای محکوم کردن بازی به سمت آن گرفت، چیزی که واقعا بد است طراحی مراحل بازیست. هیچوقت در هیچ بازیی از این نوع، این مقدار بی‌میلی و تنبلی در طراحی مراحل بازی دیده نشده.

هر مرحله از بازی “منظورم واقعا تمام مرحله‌های بازیست” ختم می‌شود به اینکه –دشمن را بکش، به یک جمله چیپ از یکی از کاراکترهای بازی گوش کن، به یک منطقه جدید برو، همان دشمن قبلی را دوباره بکش، به یک جمله چیپ دیگر گوش کن، و از یک تیکه گوشت یا یک چیز مسخره‌ی دیگر اینشکلی محافظت کن، و مرحله را به پایان ببر-

دشمنِ بازی از اول بازی تا آخرش همان است، جنگیدن با آن بسیار ملال‌آور و خسته‌ کننده است، در کل مبارزه بد نیست ولی نمیتواند جلوی ملال آور بودن بازی را بگیرد.

انتقاد دوم: داستان بازی

چیز بخصوصی ندارد، همه کاراکترهای بازی بسیار مسخره و افراطی در نقش خود هستند که روح بازی را کاملا از بین می‌برند. هیچکدام از کاراکترها دوست داشتنی نیستند، شخصیت بد داستان در کل برای پنج دقیقه بر روی صفحه ظاهر می‌شود و در آن زمان یک کار خبیثانه انجام می‌دهد تا بدانیم که این یک شخصیت شیطانی است که باید نابود کنیم. دیگر هیچ چیز خاصی برای کشف کردن نیست، به اندازه قابل توجهی ساختمان و قانون‌های مختلق وجود دارد که من زیاد علاقه‌ای به نحوه ارائه دادنشان ندارم. همه و همه بسیار سرسری، بی‌میل و تنبل به شکل بقیه بازی است.

یک مرحله از بازی هست که گمان می‌کنم حدود هشت ساعت یا بیشتر برای کامل کردن زمان می‌برد،  مرحله‌ای شدیدا مسخره و احمقانه با ماموریتهای سخیف و خسته کننده برای کش دادن اصل داستان که شما را برای اینکه داستان را به پایان ببرید مجبور می‌کند انجام دهید. 

پایان بازی شامل یک مرحله است که بارها و بارها باید انجام دهید تا به مرحله پایان برسید که رسما همان ماموریتهای قبلیست که فقط طولانی‌تر شده و غول آخر بازی به آن اضافه شده است. غول مرحله آخر هیچ مکانیک خاص و قابل توجهی ندارد.

اما حرف آخر…

من واقعا نمی دانم چگونه است که ساخت بازی آنثم پنج سال زمان برده؟ بله ساخت بازی سخت است و از این هم آگاهم که کلی آدم با استعداد و پرشور در بایوویر وجود دارد و واقعا دوست ندارم این را بگویم ولی هیچگونه شور و استعدادی در این بازی نمی‌بینم. به نظر می‌رسد کل بازی را در یک اتاق کوچک ساخته‌اند، و حتی بدتر به نظر می‌آید افراد آن اتاق کوچک کل کدهای بازی را با دست نوشته‌اند، چرا که سرتاسر بازی پر از باگ و قطعی‌های پی ‌در‌پی است.

باگ های خنده داری مانند اینکه یک شخصیت اصلی را بدون سر در بازی ببینید تا اینکه به خاطر مشکل در بازی کل یک کلیپ قبل از مرحله را از دست بدهید تا باگ اصلی و اعصاب خورد کنی که بعد از پنج دقیقه بارگذاری صفحه، سومین و آخرین صفحه بارگذاری در درصد نود پنج گیر می کند و مجبور می‌شوید کل بازی را ریستارت کنید تا دوباره تمام آن لودینگ اسکرین‌ها را پشت سر بگذارید که حتی فکر کردن به آن‌ها عذاب آور است.

واقعا نمیدانم چگونه این بازی برای ساخت پنج سال زمان برده است. این بازی است که حداکثر هیجده ماه برای ساخت زمان برده است مخصوصا مقدار واقعا ناچیز غارتی که می‌شود در این بازی انجام داد. هر اسلحه فقط دارای سه مدل است و حتی رنکهای خیلی بالا هم فقط از این اسلحه‌ها استفاده می‌کنند فقط با ظاهر و رنگ‌های متفاوت. فقط سه زره برای بازی وجود دارد یکی که اول بازی به شما داده می‌شود یکی که آن را پیش‌خرید می‌کنید و سومی که با پول‌های رایج بازی ” طلاها و دیگر چیزهایی که در هر مرحله به شما می‌دهد” خریداری می‌کنید.

مقدار طلایی که برای خرید سومین زره لازم است بسیار زیاد است پس برای باز کردن زره سوم وقت زیادی لازم است. بله سه نوع زره تا خودتان را متفاوت‌تر از بقیه بسازید. شاید تنها چیز قابل قبول کل این بازی فقط موسیقی متن باشد. ولی در کل چیز بخصوص و قابل توجهی در کل این بازی وجود ندارد که این بازی را از یک گیم معمولی بالاتر ببرد.