فیلم سامورایی در برلین یک طنز خوش آب و رنگ یا نه چندان دلچسب؟ (نقد و بررسی کوتاه)

پس از فیلم سینمایی “رحمان 1400”، دومین فیلم برجسته‌ی ژانر طنز سینما را در ماه‌های اخیر را می‌توان به عنوان “سامورایی در برلین” نسبت داد. فیلم سامورایی در برلین درآمیخته با طنز که البته جامعه کنونی ایران شدیداً بدان‌ها نیازمند است! در ادامه با ما باشید تا نقد و بررسی کوتاهی از اثر طنز پر سر و صدای سامورایی در برلین را در کنار یکدیگر مرور نماییم.

فیلم سامورایی در برلین در اوج فروش، گیشه‌ها را تکان داده است

ژانر طنز در ایران، نیازمند عبور از هنجارشکنی های اجتماعی است که عمدتاً با قوانین ممیزی، بخش‌های متعددی از آنها حذف شده و یا شاهد برداشتن اثر از روی پرده‌های نقره‌ای هستیم؛ اتفاقی که با وجود حذف بخش‌های بسیار، دامان فیلم سینمایی رحمان 1400 را نیز گرفته بود. سامورایی در برلین فیلمی است در ژانر کمدی به کارگردانی و نویسندگی مهدی نادری و تهیه‌کنندگی ابوالفضل صفاری محصول سال ۱۳۹۷.  این فیلم در تاریخ ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۸ در سینماهای ایران اکران شده و در همان هفته اول موفق به فروش چشمگیر 1 میلیارد تومان شد که از این بابت در صدر جدول پرفروش‌های هفته در سایت سینما تیکت قرار گرفت.

سامورایی در برلین ترکیبی از طنز غیرخلاقانه یا سرگرم‌کننده؟

بازیگران اصلی این اثر شامل هنرمندانی نظیر حمید فرخ نژاد، امیرمهدی ژوله، میر طاهر مظلومی، هومن حاجی عبداللهی، میترا حجار و سامان صفری، با هنرنمایی گوهر خیراندیش است. داستان در ابتدا قصد دارد تا از شلوغی‌های پایین شهر آغاز شده و به سمت طنز در حرکت باشد؛ به صورت مشخص سامورایی در برلین به هیچ وجه قصد عبور از خطوط قرمز را نداشته و از این بابت با یک فیلم ساده در ژانر طنز روبرو هستیم؛ شاید عوامل آن نگران بوده‌اند که بلایی مشابه با فیلم رحمان 1400 بر سر سامورایی بیاید!

بیننده در دقایق اولیه و حتی تا 20 دقیقه پس از شروع فیلم، به دنبال قرار گرفتن در داستان است؛ مسیر داستان از همان لحظات اولیه کمی روشن بوده اما حرکت‌های بازیگرانی همچون حمید فرخ نژاد، کمی ساده به نظر می‌رسد. شاید برای خنداندن بسیاری از افراد، جمع شدن تنها چند ستاره طنز کافی نبوده و نیاز به یک داستان‌پردازی قدرتمند در سامورایی احساس می‌گردد. به واقع با وجود سفر این تیم ایرانی به کشور آلمان و بازی در برلین، می‌توان همچنان جای خالی یک داستان‌پردازی طنز قوی را احساس کرد.

با سفر به برلین، داستان اصلی رنگ بوی خود را پیدا کرده اما چندان به دنبال صحنه‌های ناب یک فیلم طنز سنگین نباشید؛ بسیاری از صحنه‌ها در صورتی که بر روی سن تئاتر هم اجرا می‌شدند، باعث عدم خندیدن و نشان دادن واکنش‌های کوچک تماشاگران بودند. با وجود آنکه سامورایی در برلین از چند شخصیت حرفه‌ای طنز ایران استفاده کرده و تریلرهای آن هم بسیار خوش آب و رنگ است، اما به دلیل داستان‌پردازی نه چندان جذاب، در حوزه فیلم‌های ژانر طنزی قرار می‌گیرد که بسیار سلیقه‌ای از سوی مخاطبان موردقبول واقع شده است.

رزمی‌کاری که بدون درگیری هم برنده نهایی است!

استفاده از دندان‌های مصنوعی (برای هومن حاجی عبداللهی) و حتی یک جریان عاشقانه نصفه و نیمه که مشخص نمی‌شود که به کدام سمت در حرکت است، به خودی خود می‌توانند نقاط ضعف جدی برای این اثر به حساب آیند. همچنین با وجود آنکه نام سامورایی در این فیلم به کار رفته و باید در انتظار دست کم چند حرکت خشن و نسبتاً رزمی در دعوا و درگیری‌ها باشیم، تقریباً هیچ صحنه‌ای با چنین ویژگی‌هایی نخواهید دید! برخی از صحنه‌های درگیری با افکت‌های ساده و نه چندان دل‌چسب تزئین شده و سعی شده است تا به آنها قدرت بخشیده شود.

با این وجود این قدرت جایی در فیلم سامورایی ندارد؛ تنها 2 صحنه‌ی درگیری در این فیلم به چشم می‌خورد که یکی از آنها هم به صورت کامل حذف شده و تماشاگران تنها صحنه‌های پس از درگیری را مشاهده خواهند کرد. افزون بر آن، حمید فرخ نژاد در اکثر قسمت‌های فیلم لباس یک رزمی‌کار را به تن دارد؛ چیزی که با عملکرد آن در فیلم فاصله زیادی دارد پس در انتظار صحنه‌های رزمی آمیخته با طنز نباشید؛ در واقع سازندگان سعی کرده‌اند که صحنه‌های درگیری را به سادگی از سر گذرانده و آنها را بدون هیچ تفکر و ریزه‌کاری رها کرده‌اند.

برخی صحنه‌ها تنها از فیلم رد می‌شوند؛ بدون هیچ هدف خاص و دنبال کردن یک داستان‌پردازی قابل‌باور؛ به واقع مشکلات سامورایی در برلین، تنها به داستان‌پردازی و یا نویسندگی ضعیف آن ختم نشده و صحنه‌های اکشن بدون درگیری و بسیار ساده، عبور از صحنه‌های مهم بدون در نظر گرفتن دلایل اتفاقات و مواردی از این دست، به شما این احساس را منتقل خواهد کرد که سازندگان اثر برای تولید آن زحمت چندانی به خود نداده‌اند.

فیلم سینمایی سامورایی در برلین را ببینیم یا خیر؟

این فیلم از آثاری نظیر “تگزاس 1” بهتر بوده اما طنز قدرتمندی را دنبال نمی‌کند؛ همچنین شاید نتواند مخاطبان را مانند رحمان 1400 درگیر خود کرده و از این رو هم یک پله پایین‌تر از رحمان 1400 قرار می‌گیرد؛ اما از آنجایی که آثار طنز قدرتمند این روزها در سینمای ایران از فروش بالایی برخوردار می‌شوند، بسیاری از تهیه‌کننده و سازندگان، به دنبال تولید چنین محتوای برای مردم افسرده کشور می‌روند؛ همچنین به دلیل ممیزی‌های فراوان، نمی‌توان به چنین آثاری چندان خرده گرفت؛ چرا که اجازه رد شدن از مرزهای بسیاری بدان‌ها داده نمی‌شود! پس اگر هنوز هم موفق به دیدن این فیلم سینمایی نشده‌اید، هیچ توصیه‌ی خاصی برای شما نداشته و انتخاب را بر عهده شما می‌گذاریم.