خطوط حرکتی دلخواه: مسیرهای پیاده‌روی غیرقانونی که مخالف طرح برنامه‌ریزان شهری است

خطوط حرکتی دلخواه زمانی ایجاد می‌شوند که شهرها فاقد مسیری باشند که عابر پیاده به آن نیاز دارد. در این صورت مردم با رد پایشان، خود آن را ایجاد می‌کنند. ما همه در این شرایط بوده‌ایم. شما می‌خواهید یک میانبر کوتاه به ایستگاه اتوبوس، دفتر کار یا فروشگاه کناری بزنید؛ اما، هیچ مسیر مشخصی وجود ندارد. شما می‌بینید که دیگران قبلا چمن را صاف کرده یا خطی را از طریق پرچین برش زده و ایجاد کرده‌اند. چرا که نه؟ شما چه فکر می‌کنید؟

خطوط حرکتی دلخواه

منطق «خطوط حرکتی دلخواه» توسط «رابرت مک فارلین» شرح داده شده است: «مسیرها و راه‌هایی که در طول زمان توسط تمایل و پاهای عابرین پیاده ساخته می‌شود. به ویژه مسیرهایی که مخالف طراحی یا برنامه‌ریزی شهری هستند.» او آن‌ها را «راه‌های اراده آزاد» می‌نامد.

مجله New Yorker نام‌های دیگری را ارائه می‌دهد: «مسیرهای گاوها، مسیرهای دزدان دریایی، مسیرهای اجتماعی، Kemonomichi (مسیرهای جانوران)، راه‌های De L’âne (مسیرهای الاغ) و Olifantenpad (مسیرهای فیل). «جی ام باری» آن‌ها را به عنوان مسیرهایی که خودشان باعث ایجادشان شده‌اند، توصیف کرد.

رسانه Reddit در مورد این مسیرها تحقیق نموده است. نتایج حاصل نشان می‌دهند که ده‌ها هزار نفر از مردم، از حرکت در مرموزترین و غیرمنطقی‌ترین محل‌ها لذت می‌برند. این‌گونه خطوط می‌توانند در هر نقطه از گوشه و کنار شهرها، از جاهایی که ظاهرا فراموش شده هستند گرفته تا زمین‌های دولت‌های ملی – همانطور که در کنگره ملی برزیل اتفاق افتاده است – شکل بگیرند. برخی از آنان به حدی تثبیت شده‌اند که در Google Maps قابل مشاهده می‌باشند!

تعبیر اصلی

تعبیر اصلی این موضوع، «تنش بین محیط بومی و ارتباط ساخته شده بین ما با آن‌ها» است. مسیرهایی که اغلب در مناطقی شکل می‌گیرند که هیچ راه سنگ‌فرشی وجود ندارد. می‌توان آن‌ها را «بیان اشتیاق» کسانی که مایل به پیاده‌روی هستند در نظر گرفت. راهی برای ساکنان شهرها برای نشان دادن اعتراض خود به بی‌توجهی برنامه‌ریزان شهری که با پای خود آن را بر روی زمین می‌نویسند.

خطوط حرکتی دلخواه شواهد مهمی را در مورد الگوی حرکتی مردم ارائه می‌دهند. با آشکار ساختن مسیرهایی که کمترین اشتیاق به آن‌ها وجود دارد. همچنین می‌توانند مکان‌هایی را که مردم از پیمودن آن امتناع می‌کنند، نشان دهند. اگر سال‌هاست در چنین مسیرهایی قدم می‌زنید، یک تمایل وسوسه‌کننده برای خروج از مسیر اصلی حتی تنها چند متر آن طرف‌تر، احتمالا چیزی است که با آن هویت خواهید یافت. این ایده بود که باعث شد یک مجله دانشگاهی، چنین راه‌هایی را به عنوان سابقه «نافرمانی مدنی» توصیف کند.

شناخت شرایط

برخی از برنامه‌ریزان به جای این که با پیاده کردن نرده‌ها یا حصارها برای جلوگیری از سرگردانی‌های غیرقانونی، عابر پیاده سرکش را تعقیب و یا محدود کنند، تلاش می‌کنند تا آن‌ها را در محیط‌های شهری بگنجانند. این حرکت با افکار «جین جیکوبز»، یک طرفدار پیکربندی شهرها در اطراف خطوط حرکتی دلخواه همسو است. او می‌گوید:

هیچ منطقی وجود ندارد که بتواند بر روی یک شهر پیاده شود. مردم کار خودشان را می‌کنند و این تصمیمات به عهده آن‌هاست … این ما هستیم که باید برنامه‌های خود را با سلایق آنان متناسب کنیم.

معمار و برنامه‌ریز شهری «ریکاردو مرینی»، خطوط حرکتی دلخواه را بسیار جدی می‌گیرد. او شواهد زیادی از این که وقتی شما به این نظرات اهمیت ندهید چه اتفاقی می‌افتد، دارد. وی گفت:

یک فرد خلاقیت بسیاری برای قرار دادن سنگ‌های گرانیتی در پله‌ها و در قطعه‌ای از منظر زیبای اطراف صرف کرده است. حال آن که مردم از این شیب کناری آن بالا رفته‌اند. مغزشان به آن‌ها می‌گوید که حتی اگر گل‌آلود شوند، سریع‌ترین راه برای رسیدن، انجام این کار است. خطوط تمایل شواهدی درباره الگوی حرکتی افراد ارائه می‌دهند که بسیار حائز اهمیت است.

شواهد راهنما

مرینی ده‌ها سال با «یان گهل» برنامه‌ریز شهری دانمارکی همکاری کرده است. فردی که به خاطر قرار دادن افراد و نحوه تعامل آن‌ها با فضا در هسته اصلی کارش، مشهور می‌باشد. مسیرهای پیاده‌روی غیرقانونی که مخالف برنامه‌ریزان شهری است، در مورد گوش دادن به یک مکان می‌باشد. گوش دادن به مارینی این امکان را می‌دهد که ارتباط صحیح را یافته و آن را در کارش پیاده کند. او حتی نقشه‌هایی حبابی از خیابان رجنتس در لندن تهیه کرده است تا به شما در اطلاع‌رسانی از مکان‌های نشستن کمک کند.

استفاده از این نوع شواهد برای آگاهی از برنامه‌ریزی، امری جدید نیست. بسیاری از دانشکده‌های دانشگاه منتظرند قبل از اضافه کردن سنگ‌فرشی جدید، ببینند که دانش‌آموزان و معلمانشان چطور برنامه‌ریزی می‌کنند. دانشگاه ایالتی میشیگان یکی از این مؤسسات بود و پردیس آن اکنون که از بالا دیده می‌شود ، یک تخته نقشه‌ای (اسباب‌بازی اِچ اِ اِسکِچ) دلپذیر است. خطوط حرکتی دلخواه در مورد تمایل بی‌پایان انسان به انتخاب، با ما سخن می‌گوید.

در دهه 90، معمار هلندی «رم کولهاس» پیشگام یکی از مشهورترین نمونه‌ها شد.به این ترتیب که اجازه داد رد پای دانش‌آموزان، او را از برنامه خود برای پژوهشگاه فناوری ایلینویز آگاه کند. همچنین، بیمارستان‌ها نیز به عنوان پیاده‌روهایی که به طور ارگانیک پاسخگو هستند، شناخته شده‌اند. در انستیتوی ملی بهداشت ایالات متحده، پیاده‌روهایی که در دهه 1960، 70 و اوایل دهه 80 توسعه پیدا کردند، آسفالت شدند.

سابقه تاریخی

در مورد این موضوع، سابقه تاریخی نیز وجود دارد. طبق گفته برخی از کارشناسان برنامه‌ریزی شهری، برادوی اولین آن‌ها در شهر نیویورک بود. به طوری که مسیر بومی آمریکایی Wickquasgeck، که تصور می‌شود کوتاه‌ترین مسیر بین شهرک‌های پیش از استعمار در منهتن بود، از باتلاق‌ها و تپه‌ها دوری می‌کرد. به گفته مرینی، برادوی تنها مسیر باقی‌مانده است که توسط شبکه اروپایی که روی آن را پوشانده بود، از بین نرفت. به همین ترتیب، خطوط تمایل می‌تواند ریشه شهرها را آشکار سازند. «اریکا لوکرت» در مقاله‌ای که نقشه خطوط حرکتی دلخواه شهر کانتون ادمونتون را نگاشته است، می‌نویسد:

وقتی آن‌ها محو نمی‌شوند یا تا زمانی که محو نمی‌شوند، نه تنها به عنوان مسیر، بلکه به عنوان سوابق تاریخی نیز به ما خدمت می‌کنند. چنین راه‌هایی قدم‌های آشکار هستند و به گذشته اجازه می‌دهند تا به طور مستقیم حال را آگاه سازند. کاوگیت ادینبورگ، در اصل توسط چوپان یا گله‌دار و حیوانات آن‌ها که از مزرعه به بازار سفر می‌کردند ایجاد شده است.

«اندرو فارمان» استاد طراحی و معماری داخلی در دانشگاه ریرسون در تورنتو که سال‌هاست در جستجوی این مسیرهاست، چنین می‌گوید:

آن‌ها چیزی راجع به «تمایل بی‌پایان بشر به انتخاب» به ما میگویند. در یک شهر پرتراکم با سازه‌های عظیم، قوانینی در مورد نحوه استفاده از فضاهای عمومی و عمومی-خصوصی وجود دارد. مسیرهای کاربردی شهروندان، در مورد پیروی از یک فیلمنامه نیست. آن‌ها «پایداری» نامیده می‌شوند. یک فرد واقعا می‌تواند داستان خود را بنویسد. این حقیقت بسیار قدرتمند است اگر شما جسارت به حرکت در آوردنش را داشته باشید.

نتایج به دست آمده

اهمیت مسیر تعیین نکردن کسی برای شما در زندگی، اینگونه مطرح می‌شود. فارمان در ادامه توجه ما را به بخشی از کتاب Wanderlust «ربکا سولنیت» در مورد تاریخچه پیاده‌روی، جلب می‌کند. کتاب چنین توضیح می‌دهد:

پیاده‌روی شیوه‌ای است برای ایجاد جهان و همچنین قرار گرفتن ما در آن.

در نظرات با ما همراه باشید.

بیشتر بخوانید: خریداران مسکن مراقب باشید: این 5 شهر امسال در معرض خرابی مسکن هستند

بیشتر بخوانید: بهترین شهرهای دنیا در سال 2019 کدامیک هستند – لیستی از 19 شهر برتر