آموزش کار با دوربین عکاسی

توسط واحد تبلیغات دینو · 23 آبان 1403 · ۲۳ آبان ۱۴۰۳ · ۰

عکاسی می تواند حرفه جذاب و هیجان انگیزی باشد؛ به شرط اینکه به آن مسلط باشید. اولین چیزی که برای گرفتن عکس های خلاقانه و جالب توجه نیاز دارید؛ آموزش کار با دوربین عکاسی است. شاید تصور کنیم برای ثبت تصاویر زیبا و باکیفیت تنها رفتن به یک فروشگاه و خریدن دوربین نیمه حرفه ای یا حرفه ای کافی است؛ اما اینطور نبوده و این تازه شروع ماجراست. خیلی افراد برای رهایی از سردرگمی همیشه تنظیمات اتوماتیک را برای عکاسی با دوربین انتخاب می کنند در صورتیکه اگر بتوانید به صورت دستی این تنظیمات را انجام دهید؛ می توانید نهایت استفاده را از امکانات یک دوربین عکاسی، ببرید. ممکن است شما هم مثل خیلی ها اصلا با این تنظیمات آشنا نباشید. هیچ نگرانی وجود ندارد. تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید تا نحوه انجام این کار را یاد بگیرید.

چگونگی کار با دوربین های DSLR

امروزه دوربین های DSLR در حرفه عکاسی شهرت خاصی پیدا کرده اند. اگر به تازگی یکی از این دوربین های محبوب تهیه کرده اید؛ بهتر است قدم به قدم آن را راه اندازی کرده و سپس به سراغ یادگیری تنظیمات مربوط به آن بروید. تنظیمات دوربین های مختلف در خیلی از موارد مشابه است با این وجود برای دوربین هایی از برندهای مختلف ممکن است کمی متفاوت باشد.

برای استفاده از دوربین های دیجیتال، قبل از هر چیز باید باتری آن را شارژ کرده و در جایگاه مخصوص خود، قرار دهید. پس از آن نوبت به قرار دادن کارت حافظه می رسد. محل قرارگیری کارت حافظه‌ در دوربین های کامپکت به طور معمول در محفظه باتری و کنار باتری قرار دارد. برخی از مدل‌های پیشرفته دوربین ‌های DSLR بیش از یک درگاه حافظه دارند.

حتما می دانید که در طول عکاسی به دلیل محدودیت فضای ذخیره سازی مموری کارت ها؛ نیاز دارید تصاویر و یا فیلم های گرفته شده را منتقل کنید. برای این کار توصیه می شود از رم ریدر (Ram Reader) (به دلیل سرعت بالایی که دارد)، استفاده کنید. البته برخی از مموری کارت ها به تکنولوژی (wi-fi) مجهز بوده و این کار را به راحتی و به صورت بی سیم، انجام می دهند که در آموزشهای آنلاین کلاس عکاسی میتوانید با نحوی کار با دوربین آشنا شوید

حال به سراغ انتخاب مناسب ‌ترین حالت عکاسی متناسب با شرایط محیطی و فردی می رویم. به این منظور در منوی دوربین ‌های عکاسی دیجیتال تعدادی تنظیمات آماده و از پیش تعیین شده برای شرایط محیطی متفاوت، قرار دارد. این حالت‌ ها را احتمالا توسط یک دکمه چرخان که روی آن حروف و عباراتی مثل < Auto، Av، Tv، P و M > درج شده است؛ می ‌توانید پیدا کنید. انتخاب هر کدام از این حالت‌ ها رفتار دوربین را زمان فشار دادن کلید شاتر، معین می ‌کند. برای مثال در صورت انتخاب حالت Auto خود دوربین تمامی موارد مربوط به نوردهی از جمله سرعت شاتر و دیافراگم را تنظیم می ‌کند. ممکن است این علامت ها در دوربین های دیگر مثل “Canon” یا “Nicon” کمی متفاوت باشد؛ مثلا به جای Av، Tv، P و M از عبارات A، S، P و M استفاده شده باشد. در هر صورت عملکرد آن‌ ها کاملا مشابه یکدیگر است.

آشنایی با حالت های عکاسی (shooting mode)

علاوه بر عکاسی خودکار (AUTO) که مبتدیان را نسبت به انتخاب آن وسوسه می کند؛ حالت های دیگری هم در دوربین های دیجیتال، وجود دارد. این حالت ها با علامت های اختصاری بر روی دوربین ها مشخص می شود که به ترتیب به توضیح درباره هر کدام، می پردازیم:

اولویت شاتر با علامت S یا Tv

اولویت شاتر در دوربین های نیکون با علامت S و در دوربین های کنون با Tv نشان داده می شود و به این معناست که شما تنها سرعت شاتر را تعیین می کنید و دوربین تنظیم گشودگی دیافراگم را به صورت خودکار، انجام می دهد.

اولویت دیافراگم با علامت A یا Av

همانطور که از اسم آن مشخص است؛ در این حالت اولویت با دیافراگم است. تنها کاری که شما باید انجام دهید این است که گشودگی دیافراگم را تعیین کنید؛ تنظیمات دیگر توسط دوربین و به صورت اتوماتیک، انجام می شود. اولویت دیافراگم در دوربین های نیکون با A و در دوربین های کنون با Av نشان داده می شوند.

حالت پروگرام با علامت P

این حالت ترکیبی از اولویت دیافراگم و شاتر است. یعنی اگر شما دیافراگم را تنظیم کنید، دوربین تنظیم شاتر و اگر شاتر را تنظیم کرده، دوربین تنظیم دیافراگم را به عهده می گیرد. چنانچه حالت پروگرام را انتخاب کنید؛ نیازی نیست بین اولویت شاتر و دیافراگم جا به جایی انجام دهید.

حالت دستی با علامت M

در این حالت آزادی کامل دارید که ایزو، دیافراگم و شاتر را تعیین کنید. اگرچه در این حالت محدودیتی ندارید اما در صورتی که مبتدی باشید؛ ممکن است کار با آن کمی برایتان دشوار باشد. با این وجود اگر از این حالت استفاده کنید در کنار دشواری هایی که دارد؛ در مدت کوتاهی به دوربین و تنظیمات آن، تسلط پیدا خواهید کرد.

آشنایی با ایزو

ایزو، میزان حساسیت سنسور دوربین به نور را نشان می دهد. طبق جدول زیر هر چقدر میزان حساسیت به نور یا ایزو را کاهش دهید (اعداد ۱۰۰ یا ۲۰۰)؛ نور کمتری در اختیار دارید و برعکس، هر چقدر ایزو را افزایش دهید (اعداد ۶۴۰۰ به بالا) میزان نور ورودی بسیار بیشتر خواهد بود.

حالا این سوال پیش می آید که ایزو چه کمکی به شما در عکاسی می تواند بکند؟! این مورد برای زمان هایی که در فضای باز و نور روز عکاسی می کنید؛ به شما کمک می کند نوردهی را کمتر کنید؛ زیرا به اندازه کافی محیط پرنور هست. این کاهش نور در نتیجه به شما عکس های شفافی خواهد داد. برعکس زمانی که بخواهید در فضاهای بسته و کم نور عکاسی کنید؛ نیاز است برای جبران کمبود نور؛ ایزو را افزایش دهید. اینکه در هر زمانی از چه عددی برای ایزو استفاده کنید؛ کاملا تجربی بوده و در طول زمان به آن، پی می برید. به طور کلی پیشنهاد می شود تا حد ممکن از ایزوی پایین استفاده کنید.

چقدر با مثلث نوردهی آشنایی دارید؟

مثلث نوردهی که د ارتباط بین سه عنصر ایزو، سرعت شاتر و دریچه دیافراگم را بیان می کند. این سه عنصر مثل سه ضلع مثلث در کنار یکدیگر می توانند میزان نور و چگونگی ورود نور را تعیین کنند. برای اینکه با نحوه کارکرد دوربین آشنا شوید؛ لازم است آشنایی با سه عنصر و درک تاثیر هر کدام بر دیگری را فراگیرید. در واقع نحوه تنظیم این سه مثلت است که باعث خلق تصاویر متفاوتی می شود و تنها با تمرین است که می توانید بهترین تنظیمات مربوط به مثلث نوردهی را در شرایط مختلف عکاسی، انجام دهید.

شاتر: شاتر زمان رسیدن نور به سنسور را مشخص می کند. سرعت شاتر در واقع مدت زمانی است که شاتر دوربین باز خواهد بود و در نتیجه میزان سریع یا کند گرفتن عکس را تعیین می کند. هر چقدر سرعت شاتر بیش تر باشد، میزان نور ورودی کم، و هر چقدر سرعت شاتر کم تر بوده طبیعتا میزان دریافت نور ورودی بیش تر می شود.

اگر دوباره نگاهی به جدول بالا بیاندازید در بخش شاتر عددهایی چون ۱/۱۰۰۰، ۱/۵۰۰، ۱/۲۵۰ و … می بینید. نخستین عددها در سمت چپ سرعت بالای شاتر و اعداد سمت راست سرعت پایین شاتر را نشان می دهند. بنابراین وقتی سرعت شاتر را بالا می برید؛ قابلیت این را خواهید داشت تا از اجسامی که سرعت و حرکت بالایی دارند، عکاسی کنید (مثل دویدن یک آهو). برای این کار باید از سرعت های ۱/۴۰۰۰، ۱/۲۰۰۰ و یا ۱/۱۰۰۰ ، استفاده کنید.

استفاده از سرعت پایین شاتر برای عکاسی در محیط هایی با نور بسیار کم، کارساز است. این مورد می تواند کم نوری را جبران کند. همچنین زمانی که بخواهید حرکت و جا به جایی نورها را در عکس ثبت کنید، سرعت شاتر را پایین بیاورید. به طور مثال اگر بخواهید ماشین در حال حرکت را نشان دهید، کافیست تا سرعت شاتر را از سرعت ماشین پایین تر بیاورید، در این حالت به راحتی رد حرکت ماشین را ثبت می کنید. در مجموع عکاسی با سرعت پایین شاتر را عکاسی با نوردهی طولانی می نامند که کارایی های مختلفی دارد. تصویر زیر نمونه ای از تصاویر گرفته شده با سرعت شاتر بالاست:

دیافراگم: دیافراگم دریچه ای برای عبور نور بوده که میزان گشودگی آن، میزان نور ورودی و عمق میدان عکس را مشخص می کند. میزان باز و بسته بودن دیافراگم را با اعدادی چون (f/۱.۸, f/۲.۸, f/۳.۵, f/۴, f/۵.۶, f/۶.۳, f/۸, f/۱۱, f/۱۶, f/۲۲) ، نشان می دهند. دیافراگم f/۱.۸ بازترین حالت دیافراگم را نشان می دهد و f/۲۲ از دیافراگم های کوچک و بسته می باشد.

واضح است که دیافراگم های گشوده، بیشترین نور ورودی را داشته و دیافراگم های بسته میزان نور ورودی را بسیار کاهش می دهند. در تصویر زیر عکاسی از یک سوژه با اندازه دیافراگم های متفاوت را می بینید.

حالت های نورسنجی

همانطور که می دانید نور یکی از ارکان اصلی برای عکاسی است. در واقع اگر نوردهی را به درستی انجام ندهید؛ تمامی زحماتتان برای عکاسی را به باد فنا داده اید. تا اینجا متوجه شدیم که سرعت شاتر، گشودگی دیافراگم و البته ایزو در تنطیم نوردهی نقش دارند. حاصل عدم نوردهی مناسب تصاویر بسیار روشن یا بسیار تیره است که هیچکدام جذابیت خاصی برای بیننده ندارد.

برای اینکه بهترین نوردهی را ایجاد کنید؛ باید بتوانید اعداد مربوط به ایزو، شاتر و دیافراگم را به گونه ای تنطیم کنید که خانه ها همگی بر روی صفر باشند. اگر آموزش عکاسی با دوربین را به تازگی آغاز کرده اید؛ حالت‌های نورسنجی Average و Center-Weighted می‌توانند نقاط شروع مناسبی باشند. هر دو حالت، نوردهی صحنه را به خوبی انجام می دهند.

جبران نوردهی

همانطور که ذکر کردیم در مواردی که نوردهی به خوبی تنظیم نشود تصاویر خیلی روشن یا خیلی تیره می شوند. در چنین شرایطی باید جبران نوردهی کنید. خوشبختانه این قابلیت در دوربین های دیجیتال وجود دارد. این کار را می توانید با کلید کوچکی که روی آن علائم +/- نوشته شده است، انجام دهید. در صورتی که نور محیط زیاد بوده ولی دوربین آن را کمی تیره‌ تر رندر می‌ کند؛ می ‌توانید از جبران نوردهی مثبت استفاده کنید و به دوربین بگوئید که صحنه باید روشن ‌تر باشد. در مقابل اگر محیط مورد نظر شما برای عکاسی نیره باشد؛ ممکن است دوربین آن را کمی روشن ‌تر از چیزی که می ‌بینید رندر کند. در چنین مواقعی جبران نوردهی منفی می تواند به کمک شما آید تا به دوربین بفهمانید که صحنه باید تیره‌ تر از چیزی که ثبت کرده است باشد.

تنظیمات مربوط به فوکوس

فوکوس یکی از بخش های مهم در عکاسی است. در دوربین های حرفه ای و DSLR، مودهای فوکوس خودکار متفاوتی وجود دارند که دو تا از مهم ترین آن ها عبارت اند از:

فوکوس خودکار تکی یا AF-S

اگر قصد داشته باشید از اشیاء و سوژه های ثابت (مثل چهره، ساختمان ها و…) عکس بگیرید؛ بهترین کار انتخاب همین حالت از فوکوس می باشد. برای فوکوس کردن بایستی دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید. در این صورت دوربین به صورت خودکار فوکوس کرده و روی سوژه قفل می شود و تا زمانی که دکمه شاتر را رها نکنید، فوکوس روی سوژه باقی می ماند.

فوکوس خودکار دنباله دار یا AF-C

این حالت از فوکوس برای عکاسی از اجسام در حال حرکت، بسیار کاربردی است. به طور مثال اگر به عنوان عکاس خبری در یک ورزشگاه حضور دارید؛ با این حالت از فوکوس زیاد سر و کار خواهید داشت. به این منظور هنگامی که دکمه شاتر را تا نیمه فشار می دهید؛ فوکوس دوربین روی سوژه متحرک قفل کرده و همزمان با آن، حرکت می کند.

توجه داشته باشید که اگر قصد دارید از این دو گزینه که در بالا معرفی شد استفاده کنید؛ باید فوکوس دوربین شما روی حالت خودکار باشد.

دوربین عکاسی کنون (Canon) دارای سه حالت فوکوس خودکار متفاوت است: One Shot ، AI Focus و AI Servo . هر یک از این حالت ها به صورت کمی متفاوت عکسبرداری می کنند. برای جابجایی بین این حالت ها، دکمه AF را در پشت دوربین خود فشار داده و سپس از D-pad برای انتخاب حالت مورد نظر خود، استفاده کنید.

آشنایی با حجم و انواع فایل

قبل از اینکه به سراغ ثبت تصاویر بروید؛ باید اندازه و ابعاد عکس ها و همچنین نوع فایل آن ها را تعیین کنید. برای حجم و ابعاد عکس ها معمولا سه گزینه بزرگ، متوسط و کوچک وجود دارد. در صورتی که گزینه بزرگ یا خوب را انتخاب کنید؛ در نهایت عکس هایی با بالاترین کیفیت خواهید داشت.

پس از انتخاب حجم و اندازه به سراغ فرمت ذخیره سازی عکس ها می رویم. در دوربین های حرفه ای، درباره نوع فایل عکس ها امکان انتخاب دو گزینه جی پگ JPEG)) و خامRAW) ) را خواهید داشت. شاید بپرسید تفاوت این دو نوع فرمت ذخیره سازی در چیست؟ فایل های عکس خام، فشرده نشده اند و در نتیجه اطلاعات تصویری بسیاری را در خود حمل می کنند. مزیتی که دارند این است که دست شما برای فرآیند پردازش چنین تصاویری حسابی باز است اما به مراتب پیچیدگی ها و سختی های خاص خودش را هم دارد. در این فرمت، حجم تصاویر بسیار بیشتر از حالت JPEG است.

فایل های جی پگ (JPEG) فایل های فشرده ای هستند که خود توسط دوربین ویرایش شده اند. اگر این فرمت را انتخاب کنید؛ می توانید به دلیل حجم کمتری که دارند؛ از فضای کارت حافظه دوربین خود، استفاده بیشتری کنید.

تنظیمات مربوط به نور سفید یا وایت بالانس (WB)

تنظیمات وایت بالانس مربوط به رنگ عکس های شما می باشد. هر چقدر در این قسمت تنظیمات را به درستی انجام دهید؛ به هنگام ادیت زحمت کمتری می کشید. مسلما عکاسی در شرایط مختلف برای شما تصاویری با مضمون یکسان اما رنگ دهی متفاوت ایجاد می کند. مثلا اجسامی که زیر نور خورشید قرار دارند با همان اجسام زمانی که زیر نور مهتابی قرار گرفته اند؛ در تصاویر از نظر رنگ دهی متفاوت می باشند. بنابراین وایت بالانس به کمک ما می آید تا بتوانیم تصاویر واقعی تری را به ثبت برسانیم.

وایت بالانس: به نوبه خود هم می تواند روی حالت خودکار باشد و هم می توان تنظیمات آن را به صورت دستی، انجام داد. از گزینه های مختلفی که وایت بالانس در اختیار عکاس قرار می دهد می توان در موقعیت های نوری متفاوت، استفاده کرد. در صورتی که از حالت خودکار استفاده کنید؛ دوربین شرایط نوری را بررسی کرده و از تون رنگی مورد نظر متناسب با شرایط همان محیط، استفاده می کند. وایت بالانس حالات دیگری هم دارد که عبارتند از:
نور روز: همانطور که از اسم این حالت مشخص است؛ از آن برای عکاسی در فضای باز و زیر نور خورشید، استفاده می شود.
ابری: در روزهای ابری وایت بالانس دوربین خود را روی این گزینه قرار دهید تا به وضوح متوجه جبران کمبود نور آفتاب شوید. استفاده از این حالت، به تصاویر شما تون گرم، اضافه می کند.

سایه: از آن جاییکه در سایه، عکس ها سرد و نسبتا آبی رنگ ثبت می شوند، این تنظیم قدری گرما به عکس اضافه می کند.

نور تنگستن: عکاسی در نور لامپ های حبابی و یا لامپ های خیابان، باعث اضافه شدن تون زرد و گرم به عکس می شود که انتخاب این حالت وایت بالانس، نور عکس را تنظیم کرده و از تون زردی عکس ها، کم می کند تا جاییکه به واقعیت نزدیک تر باشند.
نور فلئورسنت: طول موج های آبی موجود در نور مهتابی ها باعث می شوند عکس هایی که می گیرید، نور غیرواقعی داشته باشند. انتخاب این گزینه نور عکس شما را تصحیح می کند.
فلاش: هنگامی که از فلاش استفاده می کنید، در واقع نور آبی را بر روی سوژه خود می تابانید، با استفاده از این گزینه، تون آبی رنگ را حذف می کنید.