فردی که از رابط مغز-کامپیوتر استفاده می‌کند: با نئورالینک ایلان ماسک بازی کامپیوتری می‌کنم

نئورالینک (Neuralink) پروژه‌ای نسبتا جدید از سوی ایلان ماسک است. این کمپانی هفته گذشته طرحی جدید از نوعی رابط کاربری میان مغز انسان و کامپیوتر را ارائه داد و اعلام کرد که در حال تست آن بر روی حیوانات است. نیتن کوپلند (Nathan Copeland) یکی از معدود انسان‌هایی است که در حال حاضر از رابط کاربری میان مغز و ماشین استفاده می‌کند. ستون فقرات نیتن در یک تصادف رانندگی آسیب دیده و از قفسه سینه به پایین فلج است.

بیشتر بخوانید: پروژه عجیب ایلان ماسک، یک رابط کاربری جدید میان مغز و کامپیوتر

برخلاف نمونه اولیه نئورالینک که با تعداد زیادی سیم نازک به مغز وصل می‌شود و قرار است انقدر کوچک باشد که در جمجه جا شده و بصورت بدون سیم اطلاعات را دریافت و ارسال کند، نمونه کوپلند از چهار پد سیلیکونی تشکیل شده که در مغز قرار می‌گیرند و با درگاه‌هایی که در کنار سر او قرار دارد به دنیای بیرون متصل می‌شوند. این پدها که Utah Arrays نامیده می‌شوند به او اجازه می‌دهند تا ربات‌ها و کامپیوترها را کنترل کرده و احساسات را به مغز او منتقل می‌کنند.

کوپلند از سال 2014 در این پروژه تحقیقاتی در دانشگاه پیتسبورگ حضور داشته. در ادامه مصاحبه‌ای که با او صورت گرفته را می‌خوانید.

چه نظری راجع به رابط کاربری میان مغز و کامپیوتر ایلان ماسک داری؟

خوب فکر می‌کنم خیلی باحال باشه. به نظر می‌رسه که این دستگاه بعدا همونجوری کار می‌کنه که می‌خوان، اما فعلا هنوز به اون مرحله نرسیده. چند سال پیش وقتی که شنیدم ماسک روی رابط کاربری عصبی کار می‌کنه گفتم که تو یه چشم به هم زدن خودم رو بهش می‌رسونم. البته که شوخی می‌کردم اما باید جالب باشه که به کارهایی که بعد از نصب این رابط کاربری میشه انجام داد فکر کنم. من الان سال پنجمی هست که از این دستگاه‌ها استفاده می‌کنم و سازمان غذا و دارو گفته که احتمالا باید این دستگاه را از بدنم خارج کنم. اما نئورالینک قراره مدت زمان زیادی تو بدن بمونه و تعداد خیلی زیادی الکترود داره. من همیشه گفتم که دوست داشتم الکترودهای بیشتری تو بدنم باشه.

چرا دوست داشتی الکترودهای بیشتری تو بدنت باشه؟

در اصل هرچه الکترود بیشتری داشته باشید اطلاعات بیشتری از نورون‌ها دریافت می‌کنید و کارهای پیچیده‌تر رو می‌تونید ساده‌تر انجام بدید. من الان فقط میتونم بازو و دست راستم رو حرکت بدم. به نظرم خوب باشه اگه بتونم کنترل بیشتری داشته باشه. من همیشه می‌خواستم که بازی‌های کامپیوتری بیشتری انجام بدم.

قبل از تصادف چه شغلی داشتی؟

دانشجوی رشته ساختار نانو در ایالت پنسیلوانیا بودم. پس شغلی نداشتم، فقط دانشجو بودم.

به نظرت داشتن ایمپلنت مغزی یک شغل محسوب میشه؟

ها ها، آره و ایکاش که دولت هم با من همنظر بود. من دوازده ساعت در روز تو آزمایشگاه می‌شینم و دستگاه رو تست می‌کنم و هر بار برای اومدن به آزمایشگاه و برگشت یک ساعت تو راه هستم. هر ماه به علاوه هزینه رفت و آمد و عوارض، حقوق هم می‌گیرم.

چه عنوان شغلی‌ای داری؟

اوه، شرکت کننده در پژوهش؟ البته شرکت بلک راک ما رو با اسم پیشگامان بی سی آی (رابط کاربری بین مغز و کامپیوتر) میشناسه. بلک راک سازنده پدهای Utah Arrays که من چهارتا ازش دارم محسوب می‌شه.

چه حسی داره که بتونی چیزها رو با ذهنت کنترل کنی؟

اوه خیلی باحاله. اگه شما هم وضعیتی مثل من داشته باشید که تو اون فعالیت‌هاتون و تعاملاتتون با دنیای اطراف خیلی محدود شده باشه، انجام دادن کاری مثل این خیلی لذت بخش و باحاله. حتی اگه تاثیری تو سلامتیتون نداشته باشه.

کار مورد علاقت که دوست داری با این رابط کاربری انجام بدی چیه؟

دوست دارم بازی‌های کامپیوتری انجام بدم. تا الان سونیک 2 رو بیشتر بازی کردم اما واقعا دوست دارم که فاینال فانتزی 14 رو بازی کنم. پک من نسخه DX رو هم بازی کردم. البته معمولا اجازه می‌دم که اونها کارای علمیشون رو انجام بدن.

اگه ایمپلنت مغزی ایلان ماسک رو داشتی چه کاری می‌کردی؟

باهاش بازی می‌کردم. صادقانه بگم که همین کار رو می‌کردم. من قبلا خیلی بازی‌های کامپیوتری رو دوست داشتم و الان نمی‌تونم مثل قدیم همین کار رو بکنم.

تو ایمپلنت‌هایی داری که حس لامسه رو به مغزت منتقل می‌کنند. این کار چه حسی داره؟

من دو تا ایمپلنت تو قشر انسدادی (somatosensory cortex) مغزم دارم. این حس خیلی به محدوده فشار، مور مور شدن، حس گرما، ارتعاش و ضربه زدن بستگی داره. این حواس تو مغز انگشتام، نزدیک کف دستم یا بندهای انگشتم وجود دارن.

حس واقعی‌ای دارن؟

هم آره هم نه. بعضیاشون مثل ضربه زدن و فشار خیلی شبیه به حالت طبیعی هستند. مور مور شدن هم غیرطبیعی نیست، اما نسبت به حسی که قبل از تصادفم داشتم شباهت کمتری داره. اما البته که الان برای من همین حواس، طبیعی محسوب میشن.

آیا به نظرت یک سایبورگ هستی؟

تو گسترده‌ترین معنی این کلمه، بله. البته این بیشتر به این خاطره که دوست دارم چیزای نِردی بگم. من یه پلی لیست یوتیوب دارم که اسمش ماجرای سایبورگی منه (My Cyborg Adventure).

چقدر از ایمپلنت مغزی استفاده می‌کنی و باهاش چه کاری انجام میدی؟

از اونجایی که من ایمپلنت‌های حسی دارم، پنج یا شش نفر هستند که وظایف رو طراحی و اطلاعات رو جمع آوری می‌کنند. همچنین کارهایی رو انجام میدم که توش فقط ربات مورد استفاده قرار می‌گیره. الان دارم کار رسیدن به اشیاء رو انجام می‌دم. کارای فقط حسی هم وجود داره. اونها هر الکترود رو یکی یکی با 60 میکروآمپر شبیه سازی می‌کنن و من میگم که هرکدوم چه حسی داره. کارای مجازی زیادی هم هست، مثلا چیزای مختلف رو بلند می‌کنم و از درجه‌های متفاوت نیرو استفاده می‌کنم تا میزان انرژی که برای بلند کردن اجسام استفاده می‌کنم دقیق‌تر اندازه گیری بشه.

چه رباتی رو کنترل می‌کنی؟

ربات مونتاژی KUKA LBR که تا الان ربات مورد علاقه من بوده. این در حقیقت همون رباتیه که خودروها رو میسازه. اول از APL Arm و بعدش از Luke Arm ساخت DEKA استفاده می‌کردم که هر کدوم محدودیت‌های خودشون رو داشتن چون قرار بود آناتومیک باشن. یعنی فقط به اندازه یک دست واقعی حرکت می‌کردند. اما این محدودیتی نیست که من باید داشته باشم. ربات Kuka مفاصل بیشتری داشته. اگه فکر کنم “بالا”، این ربات بالا میره و بازو رو موازی با سطح زمین نگه می‌داره. سرعتش هم خیلی بیشتره. من دوستش دارم.

با این ربات چه کاری می‌تونی انجام بدی؟ می‌تونی یه توپ رو بلند کنی؟

مطمئنا می‌تونم یک توپ تنیس رو بلند کنم. این یه حالت چنگ زدن انگشت داره. من اجسام رو از روی میز بلند می‌کنم و تو دو دقیقه تا جایی که بتونم حرکتشون می‌دم، رکورد خودم رو هم شکوندم. کنترل خیلی خوبی روش دارم.

از رابط کاربری مغزی در خانه هم استفاده می‌کنی؟

هنوز نه، اما اونها دارن تاییدیه‌های لازم برای استفاده من تو خونه با یک تبلت رو می‌گیرن. این یه تبلت پزشکیه پس به اون اندازه که من دوست دارم قوی نیست. جدیدترین مدل هم نیست و قدرت پردازش زیادی نداره. اما باید جالب باشه که بتونم تو روزهای بیکاریم هروقت که بخوام ازش استفاده کنم.

برای گرفتن ایمپلنت ایلان ماسک ثبت نام می‌کنی؟

واقعا جواب دادن به این سوال خیلی سخته. هم آره و هم نه. من باید یه بحث خیلی عمیق با خودش یا با تیمش داشته باشم تا بفهمم چه اتفاقاتی افتاده. من می‌دونم که میشه به راحتی دستگاه‌ها رو از اون چیزی که واقعا هستند دوست داشتنی‌تر یا آماده‌تر از زمان واقعی نشون داد. وقتی که من ثبت نام کردم، اولین انسانی بودن که تو کورتکس حسی ایمپلنت نصب می‌کرد. اما اولین کسی نبودم که از پدهای Utah Array استفاده می‌کرد. اینها قبلا تست شده بودند. تا الان فکر می‌کنم ما حدود بیست نفر هستیم.

چی مردم رو تشویق می‌کنه تا عضو تحقیق بشن و ایمپلنت مغزی آزمایشی بگیرن؟

من؟ به جلو بردن تکنولوژی کمک کنم تا بشه بصورت خیلی عادی به این وسیله به مردم کمک کرد. نمی‌خوام بقیه افراد اتفاقاتی که من پشت سر گذاشتم رو تجربه کنن؛ احساس افسردگی و این حس که دیگه نمی‌تونی به جامعه کمک کنی. ناامیدی.

عضو شدن تو این تحقیق به من هدف داد. یک کسی باید این کار رو انجام بده و من هم واقعا کار دیگه زیادی نمی‌تونم بکنم. امیدوارم این تا جایی پیشرفت کنه که اگه شما دچار مصدومیت شدین و بیمه هم داشتین، بتونین عملکردهاتون رو دوباره بدست بیارید. شاید حتی عملکردهایی که قبل از این هم نمی‌تونستید که داشته باشید.

فکر می‌کنی استفاده از یک رابط کاربری بین مغز و کامپیوتر چقدر ریسک داره؟

من احتمال می‌دم که ریسکهای مربوط به نئورالینک بیشتر باشن. اگه ایمپلنت‌های مغزی رو مقایسه می‌کنید ، فکر می‌کنم که Utah Arrays ریسک کمتری داشته باشند. من روی سرم یک پایه‌هایی دارم که باید همیشه اونها رو تمیز نگه دارم. برای همین مدل وایرلس ریسک کمتری باید داشته باشه. اما جوری که الکترودهای نئورالینک وارد میشن، اونها به ضخامت تار مو هستند و تعدادشون هم زیاده، اگه چیزی اشتباه بشه و نیاز داشته باشید تا اونها رو دربیارید، این کار خیلی باید سخت باشه.

نظرت راجع به ایلان ماسک چیه؟

من همیشه فکر می‌کنم که کارایی که می‌کنه باحالن. خوب، خیلی باحال. من دوست دارم به فضا برم، و دوست دارم که یک ون ویلچر تسلا داشته باشم.

اون میگه که مردم بصورت داوطلبانه باید ایمپلنت مغزی داشته باشن. نظرت راجع به این چیه؟

صادقانه بگم که قبل از مصدومیتم یکی می‌خواستم. من می‌فهمم که چرا اونها نمی‌تونن الان شروع کنن، اما به نظرم ایده باحالی برای رسیدن به آینده دارن. فکر میکنم الان در اصل افراد معلول نمونه‌های اولیه آزمایشی هستند. سازمان غذا و دارو نمی‌خواد تو سر افراد سالم چیزی وارد بشه، چون با اضافه کردن الکترود تو کورتکس حرکتی ممکنه توانایی‌هاتون رو از دست بدین. پس شروع کردن با افرادی که قبلا توانایی‌های خوشون رو از دست دادن نقطه شروع خوبیه.

تو معرفی نئورالینک چه چیزی بیشتر از همه توجهت رو جلب کرد؟

فکر کردم خیلی باحاله، و برای یک لحظه شاید حتی به کسی که از یکی از اینها استفاده می‌کنه حسودیم شد. اگه این واقعا کار بکنه می‌تونه دنیا و نحوه فکر کردن ما راجع به این چیزها رو عوض کنه.