ظروف پلاستیکی به ظاهر ایمن می توانند در مایکروویو میلیاردها ذره آزاد کنند
توسط محدثه تنها ·
· ۰
یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که میلیاردها ذره نانومتری می‌توانند از ظروف پلاستیکی که در مایکروویو گرم می‌شوند، آزاد شوند. تیمی از دانشگاه نبراسکا-لینکلن در ایالات متحده آزمایشاتی را با استفاده از ظروف غذای کودک ساخته شده از پلی پروپیلن و پلی اتیلن انجام دادند که هر دو به عنوان پلاستیک ایمن از طرف سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) تایید شده‌اند.
پس از سه دقیقه حرارت دادن در مایکروویو 1000 واتی، مایعات داخل ظروف برای میکروپلاستیک (قطر حداقل 1/1000 میلی‌متر) و نانوپلاستیک (حتی کوچکتر) آنالیز شدند.
مایکروویو میکروپلاستیک آزاد می‌کند:
تعداد ذرات آزاد شده متفاوت بود اما محققان تخمین زدند که 4.22 میلیون ذره میکروپلاستیک و 2.11 میلیارد ذره نانوپلاستیک تنها از یک سانتی‌متر مربع ظروف پلاستیکی می‌توانند در طول سه دقیقه گرمایش مایکروویو آزاد شوند.
کازی آلباب حسین، مهندس عمران و محیط زیست از دانشگاه نبراسکا-لینکلن می‌گوید: ” زمانی که ما غذاهای خاصی می‌خوریم، به طور کلی از محتوای کالری، سطح قند و سایر مواد مغذی آنها مطلع هستیم یا ایده‌ای درباره آن داریم. من معتقدم به همان اندازه مهم است که ما از تعداد ذرات پلاستیکی موجود در غذایمان هم آگاه باشیم.”
به گفته محققان، ریختن آب یا محصولات لبنی در محصولات پلی پروپیلن یا پلی اتیلن احتمالاً بالاترین غلظت نسبی پلاستیک را آزاد می‌کند. زمانی که غذا و نوشیدنی‌ها در یخچال قرار می‌گرفتند و یا در دمای اتاق نگهداری می‌شدند، ذرات همچنان منتشر می‌شدند اما تعداد آنها به میزان قابل توجهی کمتر بود.
چیزی که در حال حاضر مشخص نیست این است که این ذرات پلاستیک میکروسکوپی با بدن ما چه می‌کنند. مطالعات نشان داده‌اند که آنها می‌توانند برای روده و فرآیندهای بیولوژیکی مضر باشند اما این موضوعی است که دانشمندان از آن مطمئن نیستند.
شاید بتوان گفت که هرچه پلاستیک کمتری مصرف کنیم بهتر است. سلول‌های کلیه جنینی که توسط محققان کشت و در معرض ذرات پلاستیکی در سطوحی از غلظت‌های آزاد شده توسط ظروف پلاستیکی در چند روز قرار گرفتند، باعث نگرانی‌هایی شدند.
سلول‌های کلیه
سلول‌های کلیه جنینی برای 72 ساعت در معرض میکرو و نانوپلاستیک قرار گرفتند. این تیم دریافتند که 77 درصد از سلول‌های کلیه که در معرض بالاترین سطوح پلاستیک قرار داشتند، از بین رفتند. در حالی که این بدان معنا نیست که کلیه‌های خودمان لزوماً در معرض چنین غلظت‌هایی قرار می‌گیرند اما تصوری از میزان سم بودن این میکروپلاستیک‌ها و نانوپلاستیک‌ها به ما می‌دهد.
تحقیقات و آزمایش‌های دقیق‌تری نیاز است تا مشخص شود این ذرات پلاستیکی پس از ورود به بدن چقدر می‌توانند به بدن آسیب برسانند و چگونه بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهند. این موضوعی است که نیاز به بررسی‌های بیشتر دارد. اما روشن است که اتکای ما به پلاستیک می‌تواند آسیب قابل توجهی برای بدن ما به همراه داشته باشد.
دانشمندان می‌گویند که باید پلیمرهایی را پیدا کنیم که ذرات کمتری را آزاد می‌کنند و امیدوارند روزی برسد که این محصولات برچسب‌هایی با عنوان “بدون میکروپلاستیک” یا “بدون نانوپلاستیک” داشته باشند.
نظرات خود را در مورد این مطلب با ما به اشتراک بگذارید.
تصاویر نویسندگان دیدگاه از Gravatar گرفته می‌شود.